بررسی چند روش معمول در تعیین نقطه محور لولایی

سابقه و هدف: تعیین دقیق نقطه محور لولایی جهت انتقال رابطه محوری به آرتیکولاتور تاثیر زیادی در کاهش خطاهای اکلوزالی خواهد داشت. با توجه به پرهزینه و زمان بر بودن استفاده از روش کینماتیک جهت تعیین نقطه محور لولایی روش های تقریبی مختلفی ارایه شده اند که در مورد میزان دقت این روش ها تاکنون تحقیقات مختلف، نتایج متفاوت و متناقضی را نشان داده اند. هدف از انجام این پژوهش بررسی چند روش اختیاری معمول تعیین نقطه محور لولایی و معرفی روشی دقیق تر که کمترین اختلاف را با نقطه کینماتیک داشته باشد، می باشد. مواد و روشها: در این تحقیق cross sectional، نمونه گیری به صورت ترتیبی (sequential) تا رسیدن به عدد 40 انجام گرفت. تعداد ۴۰ نمونه ۲۱ تا ٣٧ ساله که از نظر مفصل tmj سالم بودند طبق فرم اطلاعاتی انتخاب شدند. ابتدا نقطه محور لولایی دقیق توسط مکان یاب محور لولایی در هر نمونه در سمت چپ و راست تعیین گردید. سپس، نقاط اختیاری بایرون، گایزی و تتراک و لاندن نیز طبق تعریف توسط خط کش در هر نمونه تعیین و بر روی صورت علامت گذاری شدند. پس از آن، فاصله هر نقطه اختیاری با نقطه دقیق در سمت چپ و راست اندازه گیری و در فرم اطلاعاتی ثبت شد. داده ها با استفاده از آزمون های anova وt مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: با توجه به نتایج حاصل از تحقیق حاضر، روش بایرون به طور معنی داری دقیق تر از روش های دیگر بود و در ۸/٨٨% نمونه ها در فاصله 3 میلی متر نقطه کینماتیک قرار داشت. دو نقطه دیگر نسبت به هم اختلاف معنی داری نشان ندادند. نتیجه گیری: از نتایج تحقیق چنین برمی آید که نقطه بایرون به عنوان یک روش اختیاری از دقت بالایی برخوردار بوده، با توجه به نزدیکی آن به نقطه دقیق محور لولایی، استفاده از این روش پیشنهاد می شود.